మా సామాను అంతా పేకేజీ పెట్ల లో సర్దుతూ ఎప్పుడు నేను సర్దుకోవటమేనా, ఎవరూ ఎప్పుడూ సాయము చేయరు కదా అని అనుకొంటూ సర్దటము ప్రారంభించాను. మధ్యాహ్నము 12 గంటలు దాటుతోంది. ఇంతలో ఎవరో తలుపు తట్టినట్లు వినిపించింది. లేచి వెళ్లి తలుపు తీస్తే ఎదురుగా రమణ ఆశ్రమములో గది చూపించిన కుర్రాడు తన పెట్టె తో నిలబడి ఉన్నాడు. నేను ఆశ్చర్యపోయి, అదేమిటి నీవు ఇలా వచ్చావు అని అడిగాను. మేము అక్కడి నుంచి వచ్చి నెల రోజులు కూడా కాలేదు కదా అని మనసు లో అనుకొన్నాను. అతను సమాధానముగా ఒక చిరు నవ్వు నవ్వి, మిమ్మల్ని చూడాలని అనిపించింది, వచ్చాను అన్నాడు. ఆశ్రమ నిర్వాహకుల దగ్గిరికి అతను వెళ్లి నాకు సెలవు కావాలి, అని అడిగితే వాళ్ళు దేనికి అని అడిగారట. కాకినాడ నుంచి వచ్చారు కదా ఆయన ను చూడటానికి వెళ్ళాలి అనిపిస్తోంది, కాబట్టి సెలవు కావాలి అని చెప్పాడట. అదేమిటి ఈ ఆశ్రమము నకు ఎంతమందో విదేశము ల నుంచి వచ్చిన వాళ్ళు, వాళ్ళ తో పాటు తీసుకు వెళ్తామన్నా వాళ్ళేవరి తోనూ వెళ్ల లేదు, ఎక్కడో కాకినాడ నుంచి వచ్చినాయన కోసము నీవు వెళ్తానని అంటున్నావు, నీకు సెలవు ఇవ్వము అని చెప్పారట. అప్పటికి ఏమీ అనకుండా, మళ్లీ కొంత సేపటి తరువాత వెళ్లి మా అమ్మ గారికి వంట్లో బాగా లేదు, సెలవు కావాలి అని అడిగితె, సరే అని సెలవు ఇచ్చారట. వెంటనే వాళ్ళ అమ్మ గారి దగ్గర కు వెళ్లి, అమ్మా, కొంచెం ధనము కావాలి, నేను కాకినాడ వెళ్ళాలి అని మొత్తము సంగతి వాళ్ళ ఆశ్రమము లో చెప్పినవే మళ్లీ చెప్పాడట. ఆవిడ కూడా ముందు వద్దని, అతని కి కావాల్సిన ధనము ఇచ్చి జాగ్రత్త గా వెళ్లి రా, అని చెప్పి పంపించిందట. ఆ ధనము తో విరుపాక్ష గుహ దగ్గర కొండ పైనించి కొన్ని ఫోటోలు తీసి, రావు అనుకొన్నానో, ఆ లేమినేటేడ్ ఫోటోలు తీసుకొని వచ్చాడు. నా దగ్గర కాకినాడ లో సామానులు సర్ది పెట్టి, పిఠాపురము లో విప్పి మళ్లీ మేము సర్దు కొనేవరకు వారము రోజులు ఉండి వెళ్లేడు. వెళ్ళేటప్పుడు అతనికి బట్టలు పెట్టి నా కృతజ్ఞతలు తెలుపుకొన్నాను. ఆ తరువాత మాకు ఉత్తర, ప్రత్యుత్తరాలు లేవు. నా గురువే నాకు సాయము పంపించారని శ్రీ గురు దత్తునికి మనసు లో కృతజ్ఞతలు చెప్పు కొన్నాను. ఆ విధముగా నా సాధన లో ఎప్పటికి అప్పుడు దారి చూపిస్తూ, తన దగ్గర కు తీసుకొన్నారు. జై గురు దత్త
No comments:
Post a Comment